">http://forums.jraaa7.com/imgcache/9443.imgcache.jpg" border="0"/>

ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﻭﻣﻦ ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﻧﺎﻻﻧﻢ ﻭﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ!!! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ!!! ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﻭﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!!! ﮐﻪﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!!!

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺵﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺭﺍﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻮ ﺩﻟﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﺩﻟﭙﯿﭽﮏ ﺑﺎﺵﺑﺮ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻮﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﺵﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺯ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﻧﺎﻟﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰﮔﻞ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﺯ ﻟﺠﻪ ﯼ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯿﺖ ﺭﻧﺠﯿﺪﻡﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ

ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺎﺩ ﻭﺧﻨﺪﺍﻧﯿﺪ!ﯾﮑﻨﻔﺮﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺟﺎﻥ.ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺩﺍﺋﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ.ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﺳﺖﯾﺎﺑﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﭘﻨﺪﺍﺭﯾﺪﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺘﯿﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽّ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﺭﯾﺪ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺒﻨﺪﯾﺪﺑﺮﮐﻤﺮﻫﺎﺗﺎﻥ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ،ﺩﺭ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ؟ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯿﻬﻮﺩ ﺟﺎﻥﻗﺮﺑﺎﻥ!ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺴﺎﻁ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﺩﺍﺭﯾﺪ!ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩ،ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ؛ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ.ﻣﻮﺝ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﯾﺪﻩﺳﺎﯾﻪﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺩﯾﺪﻩﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﺩﺭﮔﻮﺩ ﮐﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﯿﺘﺎﺑﺶﺍﻓﺰﻭﻥﻣﯽﮐﻨﺪ ﺯﯾﻦ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥﮔﺎﻩ ﺳﺮ،ﮔﻪ ﭘﺎ.ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ!ﺍﻭ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﻨﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﭘﺎﯾﺪ،ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﺍﻣّﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﺩﺍﺭﺩﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺪ!ﻣﻮﺝ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﺎﻣﻮﺵﭘﺨﺶ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺑﺲ ﻣﺪﻫﻮﺵﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ،ﻭﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻣﯽﺁﯾﺪ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺩﻟﮕﺰﺍﺗﺮ،ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﻧﮓ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﺗﺮﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﻫﺎ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ