ﺍﻟﺒﺮﺕ ﻫﻮﺑﺎﺭﺩ:ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﯿﺮ،
ﭼﻮﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯿﺮﯼ.
ﺷﻮ ﭘﻨﻬﺎﻭﺭ:ﻣﺎ ﻧﺪﺭﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ
ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ.
ﺟﺮﺝ ﺑﺮﻧﺎﺭﺩﺷﺎﻭ:ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ
ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺩﮐﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ:ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺮﺳﯿﻢ،ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ
ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺳﮑﺎﺭ ﻭﺍﯾﻠﺪ:ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ،
ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ.
ﺍﻧﺸﺘﯿﻦ" :ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ
ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ
ﺑﻪ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺍﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ".
ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺵ،ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻦ،ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻦ،ﺳﭙﺲ
ﺁﺳﺘﯿﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺰﻥ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ.ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ
ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ...
ﺳﻨﮓ...ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ!
ﺣﺮﻑ...ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ!
ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ...ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ!
ﻭ ﺯﻣﺎﻥ...ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻦ!

Shakespeare Said : ﺷﮑﺴﭙﯿﺮ ﮔﻔﺖ I
always feel happy, you know why? ﻣﻦ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ،ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﭼﺮﺍ؟
Because I don't expect anything from
anyone,ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺰﯼ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ، Expectations always
hurt .. Life is short .. So love your life ..
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ..
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ..ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ
ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯ.. Be happy .. And keep
smiling .. Just Live for yourself and ..
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺵ..ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻥ..ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ
ﺧﻮﺩﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﻭ .. Before you speak »
Listen ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ«ﮔﻮﺵ ﮐﻦ
Before you write » Think ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ«ﻓﮑﺮ ﮐﻦ Before you spend »
Earn ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺮﺝ ﮐﻨﯽ«ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺵ Before you pray » Forgive ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯽ«ﺑﺒﺨﺶ Before you hurt »
Feel ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﯽ«ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻦ
Before you hate » Love ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻨﻔﺮ«
ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯ That's Life … Feel it, Live it &
Enjoy it. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ...ﺍﺣﺴﺎﺳﺶ ﮐﻦ،
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮ

ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺳﺒﻮﻫﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﻣﺎﻥ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻭﺭﺩﻳﮑﺶ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ
ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ
ﺯﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻔﻦ ﺑﺎﺷﺪ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺑﺎﺫﺭﻫﺎ ﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ
ﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﮐﻪ ﻳﺎﺭﺍﻧﻢ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻨﺪ
ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺳﺒﻮﻫﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﻣﺎﻥ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻭﺭﺩﻳﮑﺶ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ
ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ
ﺯﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻔﻦ ﺑﺎﺷﺪ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺑﺎﺫﺭﻫﺎ ﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ
ﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﮐﻪ ﻳﺎﺭﺍﻧﻢ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻨﺪ
ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ

¤ﺳﻼﻡ ﺑﺮﻣﺤﺮﻡ
¤
ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻮﺍﯼ ﻧﯿﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺭﻭﯼ ﺩﻝ ﺑﺎ
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺍﺯ ﺣﺮﯾﻢ ﮐﻌﺒﻪ ﺟﺪﺵ ﺑﻪ ﺍﺷﮑﯽ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ
ﻣﺮﻭﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﻣﯿﺒﺮﺩ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺫﺑﺢ ﻋﻈﯿﻢ
ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ
ﺣﺮﻣﺖ ﮐﻮﯼ ﻣﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﯾﺎﺭ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺎﻓﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺷﮏ ﻭ ﺁﻩ
ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﻔﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﻞ ﻫﺎ ﺭﻭﺩ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺎ
ﺷﺘﺎﺏ
ﮐﺲ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﻧﺪ
ﻋﺮﻭﺳﯽ ﯾﺎ ﻋﺰﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺭﺧﺖ ﻭ ﺩﯾﺒﺎﺝ ﺣﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺟﺶ ﺑﺮﻧﺪ
ﺗﺎ ﺑﺠﺎﺋﯽ
ﮐﻪ ﮐﻔﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﺭﯾﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻏﯿﺐ
ﻭﺭﻧﻪ ﺍﯾﻦ
ﺑﯽ‌ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻫﺎ ﮐﯽ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ‌ ،ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﺎﻥ ﺷﻤﻊ ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ ﻭﻟﯽ
ﭼﻮﻥ ﺳﺤﺮ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻪ
ﺳﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺎﺝ ﺯﯾﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ‌ﭘﯿﻤﺎﯼ ﻋﺮﺍﻕ
ﻣﯽ‌ﻧﻤﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ
ﻋﻬﺪﯼ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺍﻭ ﻭﻓﺎﯼ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺩﺍ ﻭﻟﯽ
ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ
ﮐﻮﻓﯿﺎﻥ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯽ‌ﻭﻓﺎ
ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺳﺮ ﮐﻨﺪ
ﻣﺸﮑﻞ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺳﯿﺮﺕ ﺁﻝ ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺮﺑﻼﺳﺖ
ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ
ﯾﮑﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ
ﻋﺰﺕ ﻭ
ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺩﺷﻤﻨﺶ ﻫﻢ ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺑﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ
ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺑﯿﻦ ﺑﺎ ﭼﻪ
ﻗﻮﻣﯽ ﺑﯽ‌ﺣﯿﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻨﺶ ﺻﺤﻨﻪ‌ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺍﺷﮑﺴﺖ ﻭ
ﺧﻮﻥ
ﺩﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ ﭼﻪ
ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺳﺎﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺯﺧﻢ ﭘﯿﮑﺎﻥ
ﺯﺧﻤﻪ‌ﺋﯽ
ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ
ﺍﺯ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻧﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺩﯾﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ
ﺑﺎ ﺩﻡ ﺧﻨﺠﺮ
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺷﻤﺮ ﮔﻮﯾﺪ ﮔﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ
ﺟﺎﯼ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﻢ
ﺑﻠﺐ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﻋﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(
ﺍﺷﮏ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮔﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
ﮐﺎﻧﺪﺭﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ
ﻋﺰﺍﯾﯽ ﺑﯽ‌ﺭﯾﺎ ﺩﺍﺭﺩﺣﺴﯿﻦ)ﻉ(

__________________ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻪﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪﯼ ﻣﺎﺳﺖ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﻫﺮ ﭼﻪﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺑﺪﺗﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭﯾﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺎﺭﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺁﺑﻠﻪ ﺯﺩ ﺑﺲ ﮐﻪﺩﻭﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﺮﺍﺍﻭﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪﻡ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯﺷﮑﻨﺠﻪ ﺯﺍﺭ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﯽ ﺳﻮﺍﺭﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺎﺯﻩﺩﯾﺪﯼ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪﯼﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻋﺸﻘﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿﻢ ﺣﺮﻑ ﺧﺎﻟﯽﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺧﻮﻧﻤﻮﻥ ﻏﺮﯾﺒﯿﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺭ ﻭﺩﺭ ﻓﺮﯾﺒﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢ ﺩﻝﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﻋﻠﻲ ﺍﻱ ﻫﻤﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﻓﮑﻨﺪﻱ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻫﻤﺎ ﺭﺍﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺭﺥ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﻦﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﻓﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪﻱ ﺑﻘﺎ ﺭﺍﻣﮕﺮ ﺍﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺭﻱ ﺍﺭﻧﻪ ﺩﻭﺯﺥﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭ ﻗﻬﺮ ﺳﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﺭﺍﺑﺮﻭ ﺍﻱ ﮔﺪﺍﻱ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﻋﻠﻲ ﺯﻥﮐﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﮐﺮﻡ ﮔﺪﺍ ﺭﺍﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦﭼﻮ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﮐﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﺁﺭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺠﺎﺋﺐﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﮐﺮﺑﻼ ﺭﺍﭼﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪﺩ ﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺍﻥﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭﻓﺎ ﺭﺍﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺸﺮ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺷﻪ ﻣﻠﮏ ﻻﻓﺘﻲ ﺭﺍﺑﺪﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻥ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﺣﻤﺖﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﻳﺖﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺻﺒﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺗﻮﻳﻲ ﻗﻀﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﻩ ﺁﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍﭼﻪ ﺯﻧﻢ ﭼﻮﻧﺎﻱ ﻫﺮﺩﻡ ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﺷﻮﻕ ﺍﻭ ﺩﻡﮐﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻏﻴﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍ ﺭﺍ»ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺴﻴﻢﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲﺑﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ«ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴﺖﺷﻬﺮﻳﺎﺭﺍ

ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻋﯿﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﯿﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻗﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﯿﻎ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻪ ﺩِﺋﺒـِﻞ ﻧﻪ ﻓَﺮَﺯﺩَﻕ ﻧﻪ ﮐُﻤِﯿﺘَﻢ ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺘﻢ ﺍﻻ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺭا ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﺒﺘﻼ ﺭا ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻦ ﺍﺯ ﯾﮑﺘﺎ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻫﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﻣﻠﮏ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻬﻔﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺯﺍﺣﻤﺪ ﺗﺎ ﺍﺣﺪ ﯾﮏ ﻣﯿﻢ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪﺭﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﯿﻢ ﻏﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﯾﻘﯿﻨﺎ ﻣﯿﻢ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﯿﻢ ﻣﺴﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺍﺯﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﺴﺘﯿﺴﺖ ﺯﺍﺣﻤﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺑﺮﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﺩﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﻧﮓ ﻭﺑﻮ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﮐﺠﺎﺑﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺁﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﯿﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺫﮐﺮﺵ ﻟﺬﺕ ﺷُﺮﺏ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﻠﻘﺖ ﻟﯿﻞ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻠﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻗﯿﺎﻡ ﺑﺖ ﺷﮑﻦ ﻫﺎﺭﺍﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭُﺍﻟﻌﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻋﻠّﺎﻡُ ﺍﻟﻐﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺟﺎﻣﺶ ﺟﺎﻡ ﻭﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﺧﺘﻢ ﺍﻻﻧﺒﯿﺎﺀ ﺷﺪ ﺟﻨﺎﺏ ﮐُﻨﺖُ ﮐﻨﺰﺍً ﻣﺨﻔﯿﺎ ﺷﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭّﻝ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻃﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺮﻣﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪﺵ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻣﺤﻤّﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﻢ ﻭ ﺣﺎﺀ ﻭ ﻣﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺑﺨﺶ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺣﻤﺔٌ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺑﺨﺶ ﺻﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﺯﻻﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺁﺕ ﺟﻤﺎﻝ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﻭﻻﯾﺖ ﺑﺎﺩﮤ ﻏﯿﺐ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﺨﺰﻥ ﺳﺮّ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﺧﻮﺕ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﻋﻠﯽ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﺸﺎ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻠﯿﺪﮐُﻨﺖُ ﮐﻨﺰﺍًﻣﺨﻔﯿﺎ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺯﺧﻢ ﺷﯿﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻏﺪﯾﺮ ﺍﯼ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﺒﺘﻼﯾﺖ ﻧﺪﺍ ﺁﻣﺪ ﺯ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺳﻤﺎﻭﺍﺕ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﺭﺳﻮﻟﯽ ﮐﺰ ﻏﺪﯾﺮ ﺧﻢ ﻧﻨﻮﺷﺪ ﺭﺩﺍﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﻌﺜﺖ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﺳﺎﻏﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻮﺛﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻋﻠﯽ ﺳﺎﻗﯽ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺑﻼﮐﺶ ﺑﺪﻩ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﺮﺍ ﺁﯾﯿﻨﮥ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ ﮐﻦ ﺗﺠﻠﻠﯽ ﮔﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﮐﻦ " ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺁﻏﺎﺳﯽ "

ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﮐﺸﻒ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ،ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ )ﺁﺭﺗﻮﺭ ﮐﻼﺭﮎ( ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ،ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﻡ.... ﮊﻭﺑﺮﺕ *ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﯿﺪ،ﺧﺸﻤﻨﺎﮎ ﻧﺸﻮﺩ* ﻣﻌﺒﻮﺩﺍ.... ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺁﮔﺎﻫﻢ ﮐﻦ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﮑﻨﺪ* ﺑﺴﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺸﯿﺐ ﺩﺭﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﺍﻣﯿﺪ* ﻣﺘﺮﺳﮏ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﺷﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ* ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻼﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺩﺭﮐﺶ ﮐﺮﺩ،ﺗﺮﮐﺶ نکرد

خداي من! خواندمت پاسخم گفتي از تو خواستم عطايم كردي به سوي تو آمدم آغوش رحمت گشودي به تو تكيه كردم نجاتم دادي، به تو پناه آوردم حمايتم كردي خدايا! از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان مكن از آستان مهرت نوميدان مساز آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مكشان از درگاه خويشت ما را مران اي خدا مهربان! بر من روزي حلالت را وسعت بخش و جسم و دينم را سلامت بدار و خوف و وحشتم را به آرامش و انست مبدل كن و از آتش جهنم رهايم ساز عید قربان مبارک

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ٬ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻧﻤﻮﺩ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺳﻮﺧﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺁﻩ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﺷﻬﺎﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺟﺎﻣﻬﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻔﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ٬ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ٬ ﺁﺭﺯﻭﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﻋﺸﻖ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩ ٬ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩ!؟٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ٬ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ٬ ﺗﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺶ ٬ ﺁﻥ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﺯﺭﺩﻣﺶ ٬ ﮐﺰ ﺗﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺟﺪﺍ ٬ ﺍﺯ ﺗﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ٬ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺑُﻌﺪ ﺯﻣﺎﻥ ٬ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ٬ ﻗﺼﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ٬ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ٬ ﺩﺭﯾﻐﺎ ٬ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ!ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ٬ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ٬ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺨﺖ٬ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺖ ٬ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ ٬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺖ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

BEGIN YOUR DAY WITH LOOKING AT THE MIRROR AND TELL YOURSELF:TODAY I AM GOING TO DO EVERY THING IN THE BEST POSSIBLE MANNER AND DO IT THERE AFTER

به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه ‏اي، بند نشد
لب
تو
ميوه‏ ي ممنـوع ولي لب‏هـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
‏

ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺍﺯ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﯿﺰ..ﯾﮑﯽ ﻭﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺪ ﮔﻨﺠﺸﮑﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ… …ﻭﺍﻥ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ‌ ،ﭘﮋﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻭﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﺧﺸﮏ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ.. ﺍﻓﺴﺮﺩ ﺑﯽﺑﻬﺎﺭ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎﺩ… ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ،ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪﯼ ﺑﺎﻍ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﯾﺮ ﭘﺮ ﻧﻬﻢ؟ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺳﻢ… ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ… ﻣﻦ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ… ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢﺁﻭﺍﺯﻡ… ﺍﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ… ﺁﻧﺠﺎ–ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﺗﻮ–ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩ… ﯾﮏﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ… ﺍﺷﮑﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺸﺎﻧﺪ… ﺷﻌﺮﯼ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﺮﻭﺩ؟

ﺷﺒﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺨﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺑﺎﺭﯼ ﭼﺮﺍﺳﺖ؟ ﺑﮕﻔﺖ ﺍﯼ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺖ ﺍﻧﮕﺒﯿﻦ ﯾﺎﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﭼﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﻡ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺵ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯼ ﻣﺪﻋﯽ ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﺍﯼ ﺍﯾﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ،ﺟﻤﻊ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺷﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﮑﺸﺘﺶ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺩﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ،ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺮﺝ ﯾﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﻞ ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺮ ﻣﺸﻮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﭼﻮ ﺳﻌﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﺮﺽ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻭﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺗﯿﺮ ﺑﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺮﻭ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺯﯾﻨﻬﺎﺭ ﻭﮔﺮ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭ

ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻏﻤﺪﯾﺪﻩ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺪ ﻣﮑﻦ ﻭﯾﻦ ﺳﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭼﻤﻦ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺳﺮ ﮐﺸﯽ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺷﺨﻮﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﮔﺮ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﺩﺍﯾﻤﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻫﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﻧﻬﺎﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯﯾﻬﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺭ ﺳﯿﻞ ﻓﻨﺎ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺡ ﺍﺳﺖ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎﻥ ﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﮐﻌﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺯﺩ ﻗﺪﻡ ﺳﺮﺯﻧﺶ​ﻫﺎ ﮔﺮ ﮐﻨﺪ ﺧﺎﺭ ﻣﻐﯿﻼﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺲ ﺑﻌﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺖ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﻗﯿﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻓﻈﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﺭﺩﺕ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ

ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮊﺍﭘﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﻭﺁﻣﭙﻮﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﺗﺰﺭﯾﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻭﺭﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻭﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﺍﻫﺐ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ.ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺐ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﺐ ﻧﯿﺰ ﭘﺲ ﺍﺯﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﺠﺰ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﺪ....ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺭﺍﻫﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪﺑﺸﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺒﺰﺭﻧﮓ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﮐﻨﺪ.ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﯿﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﻤﯿﻦ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﮑﻨﺪ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺭﻧﮓﻣﺎﺷﯿﻦ،ﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﻪﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺕ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯﺭﺍﻫﺐ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ.ﺭﺍﻫﺐ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺮﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﻧﮓﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﺪ.ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵﻣﯿﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﺁﯾﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵﺗﺴﮑﯿﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ؟ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ”:ﺑﻠﻪ.ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻣﺪﺍﻭﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥﺩﺍﺷﺘﻪ”.ﻣﺮﺩ ﺭﺍﻫﺐ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺯﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﭼﺸﻢﺩﺭﺩﺗﺎﻥ،ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﺳﺒﺰﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﻣﺨﺎﺭﺝ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﯽ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﺕ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﯼ.ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻣﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺵﻣﯿﺒﺎﺷﺪ.ﺁﺳﺎﻥ ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ!!

) ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘﺎ ﻳﻜﺪﻡ ﺯ ﮔﺮﺩ ﭘﻴﻜﺮﻣﻦ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﺍﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺗﺒﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩﻱ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﻃﭙﻴﺪﻩ،ﺁﻩ،ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻭﻫﻮﺱ ﺩﺍﺭﺵ ﻳﺎ ﭘﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻳﺶ ﻛﻦﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺁﮔﻬﻲ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺧﻄﺎﻱﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻗﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﻲ ﺑﺮﺭﻭﺡ ﻣﻦ،ﺻﻔﺎﻱ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺮﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﺰ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﺑﻴﺰﺍﺭﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﻲ ﺍﻣﻴﺪﺟﺴﻢ ﺩﮔﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥﺷﻮﻕ ﺑﺴﻮﻱ ﻏﻴﺮ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺭﺍ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﺭﻣﻴﺪﻥ ﺭﺍﻋﺸﻘﻲ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﻮ ﻳﺎﺭﻱ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺑﻴﻨﻢ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﻱ ﺳﺮﺷﺖ ﺗﻮ ﻳﻜﺸﺐ ﺯﻟﻮﺡ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺰﺩﺍﻱ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﻘﺶﻓﺮﻳﺒﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭﻋﺸﻖ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﺘﺢ ﺭﻗﻴﺒﺶ ﺭﺍ ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﺖ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍﺑﻨﻤﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﻕ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻧﻔﺲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﭼﻴﺰﻱﻋﺎﺻﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻐﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﺁﺭﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪﺳﻴﻞ ﺳﺮﺷﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻱ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺎﺭﺩﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘا

ﺩﻝﻣﯽﺭﻭﺩﺯﺩﺳﺘﻢﺻﺎﺣﺒﺪﻻﻥﺧﺪﺍ ﺭﺍﺩﺭﺩﺍﮐﻪﺭﺍﺯﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﮐﺸﺘﯽﺷﮑﺴﺘﮕﺎﻧﯿﻢﺍﯼﺑﺎﺩﺷﺮﻃﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰﺑﺎﺷﺪﮐﻪﺑﺎﺯﺑﯿﻨﻢ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ ﺩﻩﺭﻭﺯﻩﻣﻬﺮﮔﺮﺩﻭﻥﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﺳﺖﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥﻧﯿﮑﯽﺑﺠﺎﯼﯾﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﯾﺎﺭﺍ ﺩﺭﺣﻠﻘﻪﮔﻞﻭﻣﻞﺧﻮﺵﺧﻮﺍﻧﺪﺩﻭﺵ ﺑﻠﺒﻞﻫﺎﺕﺍﻟﺼﺒﻮﺡﻫﺒﻮﺍﯾﺎ ﺍﯾﻬﺎ ﺍﻟﺴﮑﺎﺭﺍ ﺍﯼﺻﺎﺣﺐﮐﺮﺍﻣﺖﺷﮑﺮﺍﻧﻪﯼ ﺳﻼﻣﺖﺭﻭﺯﯼﺗﻔﻘﺪﯼ ﮐﻦ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﯾﺶﺩﻭﮔﯿﺘﯽﺗﻔﺴﯿﺮﺍﯾﻦﺩﻭﺣﺮﻑ ﺍﺳﺖﺑﺎﺩﻭﺳﺘﺎﻥﻣﺮﻭﺕﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺩﺭﮐﻮﯼﻧﯿﮑﻨﺎﻣﯽﻣﺎﺭﺍﮔﺬﺭ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪﮔﺮﺗﻮﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯼ ﺗﻐﯿﯽـﺭ ﮐﻦ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺁﻥﺗﻠﺦﻭﺵﮐﻪﺻﻮﻓﯽﺍﻡﺍﻟﺨﺒﺎﺋﺜﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﺍﺷﻬﯽ ﻟﻨﺎ ﻭ ﺍﺣﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﺔ ﺍﻟﻌﺬﺍ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻡﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽﺩﺭﻋﯿﺶﮐﻮﺵﻭ ﻣﺴﺘﯽﮐﺎﻥﮐﯿﻤﯿﺎﯼﻫﺴﺘﯽ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﺶﻣﺸﻮﮐﻪﭼﻮﻥﺷﻤﻊﺍﺯﻏﯿﺮﺗﺖ ﺑﺴﻮﺯﺩﺩﻟﺒﺮﮐﻪﺩﺭﮐﻒﺍﻭ ﻣﻮﻣﺴﺖ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺁﺋﯿﻨﻪﯼﺳﮑﻨﺪﺭﺟﺎﻡﻣﯽﺍﺳﺖ ﺑﻨﮕﺮﺗﺎﺑﺮﺗﻮﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻠﮏ ﺩﺍﺭﺍ ﺧﻮﺑﺎﻥﭘﺎﺭﺳﯽﮔﻮﺑﺨﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻤﺮﻧﺪﺳﺎﻗﯽﺑﺪﻩ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺭﺳﺎ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆﺑﻪﺧﻮﺩﻧﭙﻮﺷﯿﺪﺍﯾﻦﺧﺮﻗﻪﯼﻣﯽ ﺁﻟﻮﺩﺍﯼ ﺷﯿﺦ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ؟ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﻚ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ،ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘَﻢ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻣﺪ،ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻛﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﻚ ﭘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺯ ﻛﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ ﻣﻦ ﻭ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﻭﻣﻦ ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﻧﺎﻻﻧﻢ ﻭﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ!!! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ!!! ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﻭﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!!! ﮐﻪﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!!!