English
saha100 guestbook (122) Sign guestbook
ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ،ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﺷﻨﻴﺪ*******ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢﺧﺎﻟﯽﺍﺳﺖﻭﺩﻟﻢﻏﺮﻕﺩﺭﺁﺭﺯﻭﻫﺎ-ﯾﺎﺑﻪﻗﺪﺭﺕﺑﯿﮑﺮﺍﻧﺖﺩﺳﺘﺎﻧﻢﺭﺍﺗﻮﺍﻧﺎﮔﺮﺩﺍﻥﯾﺎﺩﻟﻢﺭﺍﺍﺯﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼﺩﺳﺖﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽﺧﺎﻟﯽﮐﻦ********
ﺳﺤﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖﺧﺒﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺢﺍﻣﯿﺪ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﯿﺮ ﺧﺒﺮ ﺍﺯﺩﻭﺭﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﻠﯿﺪ...ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﺎﻟﻪ ﯼﻧﻮﺭﯼ ﭘﺮ ﻏﻢ ﻧﻔﺴﯽ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻡ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺩﯾﺮ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻨﮓﺑﮕﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﺩﻡ ﮔﺬﺭﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻃﺮﺩﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﮐﻪﺗﻨﺴّﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﯾﺪﻡﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻡﺍﺯ ﻓﺎﺗﺢ ﻭ ﻣُﺼﻠﺢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻟﻮﺩﻩ ﺍﯼﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﺍﯾﺤﻪﺍﺵ ﮐﺰ ﭘﺲ ﺑﺎﻏﯽ ﺍﺯ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺁﻣﺪﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺠﺪﻩ ﯼﺳﺒﺰﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥﻗﺴﻤﯽ ﯾﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ
ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻗﻬﺮﻃﻮﻓﺎﻧﻢﻣﻦ ﺁﻥ ﺧﺮﻣﻦﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺗﻢﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﺒﺮﯾﺖﺁﺗﺶ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﯾﮏ ﺳﺮﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺳﺮﺥ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﻫﺎ ﺭﺍﺗﻤﺎﻡ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺱ ﻫﺎ ﺭﺍﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ!ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﻥ ﭘﺮﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﺞﺯﻧﺪﺍﻧﻢﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻫﺎﯾﯽﺷﻌﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮ ﻟﺐﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎﺏ ﺁﺯﺍﺩﯼﺗﻤﺎﻡ ﺑﻐﺾ ﻫﺎ ﺭﺍﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﺎ ﮔﻠﻮﯼ ﯾﮏ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﯼﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖﻣﯿﺴﺎﺯﻡﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻗﻬﺮﻃﻮﻓﺎﻧﻢﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭ
ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻗﻬﺮﻃﻮﻓﺎﻧﻢﻣﻦ ﺁﻥ ﺧﺮﻣﻦﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺗﻢﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﺒﺮﯾﺖﺁﺗﺶ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﯾﮏ ﺳﺮﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺳﺮﺥ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﻫﺎ ﺭﺍﺗﻤﺎﻡ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺱ ﻫﺎ ﺭﺍﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ!ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﻥ ﭘﺮﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﺞﺯﻧﺪﺍﻧﻢﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻫﺎﯾﯽﺷﻌﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮ ﻟﺐﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎﺏ ﺁﺯﺍﺩﯼﺗﻤﺎﻡ ﺑﻐﺾ ﻫﺎ ﺭﺍﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﺎ ﮔﻠﻮﯼ ﯾﮏ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﯼﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖﻣﯿﺴﺎﺯﻡﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻗﻬﺮﻃﻮﻓﺎﻧﻢﺳﮑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ ﺑﺎﻭﺭ
ﺳﺤﺮ ﺁﻣﺪﺍﻧﺪﮐﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖﺧﺒﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻭﺭﺩﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺍﻣﯿﺪﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﯿﺮﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﻠﯿﺪ...ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﺎﻟﻪ ﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﭘﺮ ﻏﻢﻧﻔﺴﯽ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻡﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺮ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖﺳﻨﮓ ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﺩﻡﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻡﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻨﺴّﻢﮐﺮﺩﻡﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﯾﺪﻡﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻓﺎﺗﺢ ﻭ ﻣُﺼﻠﺢﻣﯽ ﺯﺩﻟﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﺍﯾﺤﻪ ﺍﺵﮐﺰ ﭘﺲ ﺑﺎﻏﯽ ﺍﺯ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺁﻣﺪﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺠﺪﻩ ﯼ ﺳﺒﺰﺵﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻗﺴﻤﯽ ﯾﺎﺩﻧﻤﻮﺩﻡﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺏ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺩﺍﺭﺍﺟﻬﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﺎﺭﺍ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﮔﺮﺯ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﻭﺯ ﻭﺩﺍﻉﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﺧﺸﮑﯿﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﻝﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻧﺎﻡﭘﺎﺭﺱ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﺎﻣﯽ ﺩﮔﺮ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪﺍﺭﺵ ﻣﺎ ﺗﯿﺮ ﻭ ﮐﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭﯾﺎﯼﻣﺎﺯﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮ ﮐﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﺍﺭﺍﮐﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ؟ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﺖ ﺑﺮﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺏ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﯽ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﻭﻃﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
ﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺭﻭﻳﻪﺷﻨﻬﺎﻗﺎﻳﻘﻲﺑﻪﮔﻞﻧﺸﺴﺘﻪﻳﻜﻲﺑﺎ ﭼﺸﻤﻮﻥﮔﺮﻳﻮﻥ ﮔﻮﺷﻪﺍﻳﻲﺗﻨﻬﺎﻧﺸﺴﺘﻪﻧﮕﺎﻩﭘﺮﺍﻇﻄﺮﺍﺑﺶﺑﻪﺍﻓﻖﺑﻪﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖﺳﺎﻛﺘﻪﺍﻣﺎﺗﻮﻗﻠﺒﺶﺩﺍﺭﻩﻳﻪﺩﻧﻴﺎﺷﻜﺎﻳﺖﺗﻮﭼﺸﺎﺵ ﺣﻠﻘﻪﺀﺍﺷﻜﻪﺗﻮﻳﻪﻗﻠﺒﺶﻏﻢﺩﻧﻴﺎﻣﻨﺘﻈﺮﺑﻪﺭﺍﻩﻳﺎﺭﻩﺗﺎﺑﻴﺎﺩﺍﻣﺮﻭﺯﻭﻓﺮﺩﺍﺑﺎﻭﺭﺵﻧﻤﻴﺸﻪﻋﺸﻖﻭﻫﻤﻪﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻣﻮﻧﺪﻩﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺧﺎﻃﺮﺍﺕﻟﺐﺩﺭﻳﺎﺩﻳﮕﻪﺍﺯﻳﺎﺩﺵﻧﻤﻴﺮﻩﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺏﻭﺧﻮﺩﺵﻫﻢﺗﻮﻏﻢﺍﺳﻴﺮﻩﺩﺳﺖﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﺯﻣﻮﻧﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩﺑﻪﺩﺭﻳﺎ ﺣﺎﻻﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﻣﻴﺎﺩﺵﺁﻳﺎﻭﺁﻳﺎ!!!!!ﻋﺎﺷﻘﻲﻛﻪﺗﻨﻬﺎﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮﻳﻪﺩﻧﻴﺎﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪﺩﻝﻋﺎﺷﻖﺭﻭﺷﻜﺴﺘﻦﺷﺪﻩ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻮﻧﻪ
ﺩﻝ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻛﺠﺎ، ﻭﺻﻒ ﺭﺥ ﻳﺎﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ﭼﺸﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﺠﺎ، ﺩﻳﺪﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ ﻛﺠﺎ، ﻫﻤﺪﻣﻲ ﺧﺎﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ﺳﺮِّ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﻢ ﻟﻄﻒ ﻃﺒﻴﺒﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﺖ ﻭﺭﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﭙﺴﻨﺪﻱ ﺑﺸﻮﺩ ﺧﺎﺩﻡ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺸﻖ ﻛﺠﺎ، ﻧﻮﻛﺮ ﺳﺮﺑﺎﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ﻛﺎﺵ ﺩﺭ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﺍﺕ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ، ﻋﺒﺪ ﮔﻨﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺠﺎ ؟ ¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤
ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻭﻟﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺩﻝ ﮐﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺷﺒﯽ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ: ﻧﺸﺪ! ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ
ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ
)ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻧﮕﺎﻩﻛﻦﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦﻣﯽﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﭽﻪﺩﺭﻣﻐﺰﺗﺎﻥﻣﯽﮔﺬﺭﺩ،ﺟﻬﺎﻧﺘﺎﻥﺭﺍﻣﯽﺁﻓﺮﯾﻨﺪﺍﺳﺘﻔﺎﻥ ﻛﺎﻭﯼ)ﺍﺯﺳﺮﺷﻨﺎﺳﺘﺮﯾﻦﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻋﻠﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ»:ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﺪﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﺭﻭﺍﺑﻂﺷﺨﺼﯽﺗﺎﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕﺟﺰﯾﯽ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩﺁﻭﺭﯾﺪﺑﻪ ﮔﺮﺍﯾﺶﻫﺎ ﻭﺭﻓﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﯿﺪ؛ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮﺩﻟﺘﺎﻥﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻗﺪﻡﻫﺎﯼﻛﻮﺍﻧﺘﻮﻣﯽﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺗﺎﻥﺍﯾﺠﺎﺩ ﻛﻨﯿﺪﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮﺵﻫﺎ ﻭﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍﻋﻮﺽﻛﻨﯿﺪ«.ﺍﻭﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﻚ ﻣﺜﺎﻝ ﺧﻮﺏ ﻭﻭﺍﻗﻌﯽ،ﻣﻠﻤﻮﺱﺗﺮ ﻣﯽﻛﻨﺪ»:ﺻﺒﺢ ﯾﻚ ﺭﻭﺯﺗﻌﻄﯿﻞﺩﺭﻧﯿﻮﯾﻮﺭﻙ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺷﺪﻡ.ﺗﻘﺮﯾﺒﺎًﯾﻚﺳﻮﻡ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﯿﺸﺘﺮﻣﺮﺩﻡﺁﺭﺍﻡﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪﭼﯿﺰﯼﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩﻭ ﺩﺭﻣﺠﻤﻮﻉ ﻓﻀﺎﯾﯽﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭﺳﻜﻮﺗﯽ ﺩﻟﭙﺬﯾﺮ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪﻣﺮﺩﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶﺳﻮﺍﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱﺷﺪ ﻭﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻀﺎﯼﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺗﻐﯿﯿﺮﻛﺮﺩ.ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺩﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪﻃﺮﻑ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯽﻛﺮﺩﻧﺪ.ﯾﻜﯽ ﺍﺯﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻭﯾﻜﯽﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥﻣﯽﻛﺸﯿﺪﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻋﺼﺎﺏﻫﻤﻪﻣﺎﻥ ﺗﻮﯼﺍﺗﻮﺑﻮﺱﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎﭘﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﭽﻪﻫﺎﻛﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﺩﺭﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﯾﯽﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩ،ﺍﺻﻼً ﺑﻪﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵﻧﻤﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻏﺮﻕﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺻﺒﺮﻡ ﻟﺒﺮﯾﺰﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ» :ﺁﻗﺎﯼﻣﺤﺘﺮﻡ!ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺘﺎﻥﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺁﺯﺍﺭﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.ﺷﻤﺎﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺟﻠﻮﯾﺸﺎﻥﺭﺍﺑﮕﯿﺮﯾﺪ؟«ﻣﺮﺩ ﻛﻪﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺍﺭﺩﻣﯽﺍﻓﺘﺪ،ﻛﻤﯽ ﺧﻮﺩﺵﺭﺍﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺑﻠﻪ،ﺣﻖﺑﺎﺷﻤﺎﺳﺖ.ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ.ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺎﺩﺍﺭﯾﻢﺍﺯﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮﺩﯾﻢ ﻛﻪﻫﻤﺴﺮﻡ،ﻣﺎﺩﺭﻫﻤﯿﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ0ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖﭘﯿﺶ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ..ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﮔﯿﺠﻢﻭﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻪﺑﮕﻮﯾﻢ.ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢﻭ...ﻭﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﯿﺪ ﻭﺍﺷﻜﺶﺳﺮﺍﺯﯾﺮﺷﺪ«.ﺍﺳﺘﻔﺎﻥ ﻛﺎﻭﯼ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯﻧﻘﻞﺍﯾﻦﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ»:ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪﺁﯾﺎﺍﻛﻨﻮﻥﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺪ؟ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎﺩﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩﻛﻪ ﻧﮕﺮﺵ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﺁﻥﻣﺮﺩ ﻋﻮﺽﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟«ﻭ ﺧﻮﺩﺵﺍﺩﺍﻣﻪﻣﯽﺩﻫﺪ ﻛﻪ»:ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡﻫﻢﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺮﺷﻢﻋﻮﺽ ﺷﺪ ﻭﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻧﻪ ﺑﻪﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﺮﺍﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ.ﺁﯾﺎ ﻛﻤﻜﯽ ﺍﺯﺩﺳﺖﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﺳﺖ؟ ﻭ....ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪﭘﯿﺶ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﭼﻄﻮﺭﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﯽﻣﻼﺣﻈﻪﺑﺎﺷﺪ0ﺍﻣﺎﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮﻧﮕﺮﺷﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻋﻮﺽﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺻﻤﯿﻢﻗﻠﺐ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻛﻪ ﻫﺮﻛﻤﻜﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡﺑﺪﻫﻢ
ﺩﯾﻞ ﮐﺎﺭﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :«ﺗﺒﺴﻢﺧﺮﺟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺳﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ.» ﺍﺯﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻏﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﯿﺮ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﯿﮕﺮﯾﺰﻧﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥﺑﺪﺍﺭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ...!**ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ** ﻣﺎ ﺁﺩﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ ، ﭘﺮﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ،ﻭﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ !ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺏ ﻫﺎ ﺁﺳﻮﻥ ﻣﯿﺎﻥ ،ﺑﯿﺮﻧﮓ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ ،ﺑﯿﺼﺪﺍ ﻣﯽ ﺭﻥ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﭼﻮﻥ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻟﯿﺎﻗﺘﺶ ﺭﻭﻧﺪﺍﺭﻩ ! ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺭﻭﻧﺪﺍﺭﻩ !
ﺩﯾﻞ ﮐﺎﺭﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :«ﺗﺒﺴﻢﺧﺮﺟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺳﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ.» ﺍﺯﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻏﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﯿﺮ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﯿﮕﺮﯾﺰﻧﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥﺑﺪﺍﺭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ...!**ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ** ﻣﺎ ﺁﺩﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ ، ﭘﺮﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ،ﻭﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ !ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺏ ﻫﺎ ﺁﺳﻮﻥ ﻣﯿﺎﻥ ،ﺑﯿﺮﻧﮓ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ ،ﺑﯿﺼﺪﺍ ﻣﯽ ﺭﻥ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﭼﻮﻥ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻟﯿﺎﻗﺘﺶ ﺭﻭﻧﺪﺍﺭﻩ ! ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺭﻭﻧﺪﺍﺭﻩ !
ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﺮﺩﻧﻢﻭﺳﺎﻟﻬﺎ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﺮﺩﻧﻢ*ﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮﺟﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍﺑﺨﻮﺭ،ﭼﻮﺏ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺭﺍﺑﺨﻮﺭ*ﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﺗﺖ ﮐﺮﺩﻭ ﺭﻓﺖ،ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﺎﻃﺮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭﺭﻓﺖ*ﻣﻦ ﮐﻪﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻧﯿﺴﺖ،ﻣﻦ ﮐﻪﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺭﻓﺘﻨﯿﺴﺖ*ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺑﻨﺪﻭ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽﺍﻧﺘﻈﺎﺭ*ﺁﻩ ﻋﺠﺐ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﺩﻝ،ﻫﻢﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﺩﻝ
ﻛﺎﺵﻣﻴﺸﺪﺯﻳﺰﺑﺎﺭﺍﻥﺭﻓﺖﭘﻴﺶﺑﺎﺭﺍﻥﺍﺯﻏﻢﺩﻭﺭﻱﺗﻮﺻﺤﺒﺖﻛﺮﺩﻛﺎﺵﻣﻴﺸﺪﺑﻪﺣﺮﻣﺖﺩﻟﻬﺎﻱﻋﺎﺷﻖﺭﻧﮓﻣﺤﺒﺖﻣﻦﻭﺗﻮﺍﺑﺪﻱﻣﻴﺸﺪﻛﺎﺵﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﻛﻢﻣﻴﺸﺪﻭﻣﻦﻭﺗﻮﺑﺎﻫﻢﻭﺩﺭﻛﻨﺎﺭﻫﻢﺑﻮﺩﻳﻢﻛﺎﺵﺑﻪﺣﺮﻣﺖﺩﻟﻬﺎﻱﺷﻜﺴﺘﻪﺁﺭﺯﻭﻱﻣﻦﻭﺗﻮﻫﻢﺩﻳﺪﻧﻲﻣﻴﺸﺪﻛﺎﺵﺑﻪﺣﺮﻣﺖﺗﻤﺎﻡﺧﻮﺑﺎﻥﺭﻧﮓﺯﻧﺪﮔﻲﻣﻦﻭﺗﻮﻫﻢﺁﺳﻤﻮﻧﻲﻣﻴﺸﺪﻛﺎﺵﺯﻣﺎﻥﻣﺘﻮﻗﻒﻣﻴﺸﺪﻭﺗﻮﺑﺮﺍﻱﺍﺑﺪﺩﺭﻗﻠﺐﻣﻦﺑﻮﺩﻱﻛﺎﺵﺑﻪﺣﺮﻣﺖﺷﺒﻬﺎﻱﭘﺎﻙﻭﺭﻭﺣﺎﻧﻲﻗﻠﺐﻣﻦﻭﺗﻮﻧﻮﺭﺍﻧﻲﻣﻴﺸﺪﻛﺎﺵﺩﻋﺎﻱﺩﻳﮕﺮﺍﻥﺩﺭﺣﻖﻣﺎﻣﺴﺘﺠﺎﺏﻣﻴﺸﺪﻭﺩﻟﻬﺎﻱﻣﺎﻫﻢﺑﻬﺎﺭﻱﻣﻴﺸﺪﻛﺎﺵﻓﺎﺻﻠﻪﻧﺒﻮﺩﻭﻣﻦﻭﺗﻮﺗﺎﺍﺑﺪﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﻫﺎﺭﺍﺯﻣﺰﻣﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢﻛﺎﺵﺑﻪﺣﺮﻣﺖﺩﻋﺎﻱﻫﻤﻪﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎﺁﺭﺯﻭﻱﻣﻦﻭﺗﻮﻫﻢﺍﺟﺎﺑﺖﻣﻴﺸﺪﺍﻟﺘﻤﺎﺱ
==========================ﮐﻮﺩﮎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ. ﻭﯾﮏ ﭼﮑﺎﻭﮎ ﺩﺭ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ. ﮐﻮﺩﮎﻧﺸﻨﯿﺪ.ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﺪﺍﯾﺎ! ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺁﻣﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﮔﻮﺵﻧﮑﺮﺩ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖﺧﺪﺍﯾﺎ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ.ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﻧﺪﯾﺪ. ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﺧﺪﺍﯾﺎ! ﻣﻌﺠﺰﻩﮐﻦ ﻧﻮﺯﺍﺩﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩ. ﺍﻣﺎﮐﻮﺩﮎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺩﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻥ. ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺪﺍﻧﻢﮐﺠﺎﯾﯽ.ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺳﺖﮐﺸﯿﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭﻫﯿﭻ ﺩﺭﻧﯿﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ================================
آن زمانی
که برای تو
تمامیت تن های جهان
در یک تن
و تمامیت زنهای جهان
در یک زن
و تمامیت عشق
و تمامیت شعر
در نگاهش
متجلی گردد،
و تو مجبور به دوریّ و صبوری باشی...
آه،
آن روز
تو محروم ترین مرد زمین خواهی بود
!
">http://kaviir.persiangig.ir/image/shekast.jpg" border="0"/>
که برای تو
تمامیت تن های جهان
در یک تن
و تمامیت زنهای جهان
در یک زن
و تمامیت عشق
و تمامیت شعر
در نگاهش
متجلی گردد،
و تو مجبور به دوریّ و صبوری باشی...
آه،
آن روز
تو محروم ترین مرد زمین خواهی بود
!
