English
Zhaleh68 guestbook (46) Sign guestbook
ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯾﺖ ﺍﯼﮔﻞ،ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﻟﻌﻠﺖ ﺁﺏ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺟﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﺯﻋﺸﻖﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺩﺍﺭﺩ ﻣﺘﺎﻉ ﻋﻔﺖ ﺍﺯ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﺩﻓﺮﻭﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺟﺰ ﻭﺻﻒ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﺖ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﮕﻮﯾﻢﺭﻭ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﻞ ﭘﺸﺖ ﻭﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﮔﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻﻠﺶ ﭘﯿﺮﻡ ﮐﻨﺪ ﻣﮑﻦ ﻋﯿﺐﻋﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩﺑﺮﻓﺮﻭﺯﺩﺭﺥ ﺑﺮﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺳﻮﺯﻥ ﺯ ﺗﯿﺮ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻭﺯ ﺗﺎﺭ ﺯﻟﻒ ﻧﺦ ﮐﻦﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﺧﻨﻪﯼ ﺩﻝ ﺗﺎﺏ ﺭﻓﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﻭ ﺻﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻦ ﻭﺻﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻗﺼﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺑﯿﺪﻝ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺍﻧﯽﺍﺳﺖﭼﺸﻤﺶ ﻣﮕﺮ ﺣﺮﯾﻔﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺷﻘﺎﯾﻖ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ، ﻧﻪﺗﺒﺪﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺣﺪﯾﺚﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﺎﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭﻋﻄﺶ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﻪﻭﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺗﻨﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﺯ ﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﯾﮑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺎﺭﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﺑﻮﺩ ﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺳﺨﺖﺷﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻥﺩﻟﺒﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ-ﺍﻣﺎ- ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪﺵ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺩ ﺍﺯﺁﻥ ﻧﻮﻋﯽﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻭﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﺵ ﺁﻧﺪﻡﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖﺑﺴﯽ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﯽ ﺻﺤﺮﺍﯼﺳﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻠﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻡﻫﻢ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩﻩ، ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺯﺧﺎﮐﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯﭼﻨﺪﯼ ﻫﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺭﮤ ﺁﺗﺶ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﻭﻝﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮﮔﻞ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼﺩﻟﺒﺮﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﮐﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ!ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻮ ؟ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ،ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻮ ؟ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺧﻢﺷﺪ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﺪ ﺩﻟﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﺎﺗﻢﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺮﺩ- ﺁﻧﮕﻪ- ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍﯾﯽ ﺯﻫﻢ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺯﻫﻢﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎ ! ﺁﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﮔﻮﯾﯽﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺟﺎﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ؟ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺏ، ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼﮔﻞ" ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺳﺮﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﻡﻫﺴﺘﯽ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼ ﮔﻞ" ﻭﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻧﺸﺎﻥﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺷﺪ ﮔﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖﺷﺪ
، ﻣﺮﺍ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻔﺎﯾﺖ ﮔﺮﮐﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻦﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺗﻨﮕﻢ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺯﺧﻢﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﺟﮕﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﮕﺮ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﻻﯾﻖ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻣﺪﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﺮﺍﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺩﺭ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻢﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺁﺏ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻮ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺸﻢﺩﯾﺸﺐ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﺎﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﺯﺻﺒﺤﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺴﺘﻪﺑﺎﻟﺸﻢﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺷﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻢﺧﻠﻘﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺭﺩ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﮎ ﻧﯿﺴﺖﺷﺎﻫﺪ ﺷﻮ ﺍﯼ ﺷﺮﺍﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﻏﺸﻢﺑﺎﻭﺭ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﻃﻌﻨﻪﯼ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺰ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺸﻮﺷﻢﺳﺮﻭﯼ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎ ﮐﺲ ﻓﺮﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﻊ ﺳﺮﮐﺸﻢﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﻏﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻟﺐ ﻣﯿﮕﺰﺩ ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﺸﻢﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻮ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺘﺎﺏﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻟﮑﺶ ﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﺮﯼﻭﺷﻢﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺑﻨﻪ ﺑﻨﻮﺍﺯﺵ ﺩﻣﯽ ﭼﻮﻧﯽﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼ ﺩﻟﮑﺸﻢﺳﺎﺯ ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﺒﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﻢ
#اندوه که خورشید شدی تنگ غروب*افسوس که مهتاب شدی وقت سحر*گفتی چو خورشید زنم سوی تو پر*چون ماه شبی میکنم از پنجره سر*راز این گفته فقط باد صبا می داند*دارمت دوست به قدری که خدا می داند*
* * *ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﻭ ﻓﺮﺥ ﺟﺸﻦﻧﻮﺭﻭﺯﯼﻧﺼﯿﺐ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
-----------------ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﮔﻠﻪ ﺍﻱﻧﻴﺴﺖﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻭﻟﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻱﻧﻴﺴﺖﮔﻔﺘﻢ ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻛﻦ ﺑﻪﻣﻦﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖﭘﺮﻭﺍﺯ ﻋﺠﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺑﻴﻪ ﻭﻟﻲ ﺣﻴﻒ ﺗﻮﺭﻓﺘﻲﻭ ﺩﮔﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺁﻥﻭﻗﺖﺭﻓﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ---------------------------------ﻳﺎﺩﺕ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺨﻴﺮﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻢ ﺧﻮﺑﻲ؟ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺯ ﺗﻮ ؟ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪﻛﻪ ﺑﺪﻭﻧﻲ ﺑﻲ ﺗﻮﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ ؟ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﻨﻢ ﻫﻤﺪﻝﺩﻝ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖﮔﻮﻳﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻟﻲﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﻳﻜﻲ ﻋﺎﺷﻖﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ-------
ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﮔﻞ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭﺍﺭﭼﻮ ﺁﻏﻮﺵ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺑﺨﺖﮔﺸﻮﺩﻩ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥﻧﻮﯾﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺟﻬﺎﻥﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻫﺮﯾﻤﻨﯽﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﯽﺳﺮﺍﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﮋﺩﻩ ﯼ ﺍﯾﻤﻨﯽﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻡ ﺯﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﮎﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺳﭙﺎﺭﻧﻮﺍﯾﯽ ﻫﻢ ﺁﻫﻨﮓ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺁﺭﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﯼ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭘﺎﮎﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺪﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﻗﺺ ﺑﺎﺩﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﻕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺧﻠﻮﺕ ﮔﺮﻡ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﻣﺴﺖﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﮏ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻡ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻓــﺘـﺎﺏﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻡﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯽ ﺯ ﺟﺎﻡﻧﻘﻞ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖﺟﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯽ ﺳﺖﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﮔﺮ ﻧﮑﻮﺑﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﻔﺖ ﺭﻧﮕﺶ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺭﻧﮓ
)love is... ﻋﺸﻖ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏﻣﯿﺮﺳﺪ ﻧﯿﮏ ﺑﻬﺎﺭ...... ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝﺭﻭﺯ ﮔﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﺘﻬﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺵﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻭﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺍﻏﺎﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺴﺮﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﻭﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺗﻮﺑﺎﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﻥﻟﺤﻈﻪ ﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺗﻮﺑﺎﺩ
ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﻦ ﺍﻏﺎﺯ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥﺷﺪﻩﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺩﮔﺮ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯽﮐﺴﯽﺍﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩﻭﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺪ ﺳﺤﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻬﻤﺎﻥﺷﺪﻩﺷﻌﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺩﮔﺮ ﺟﺰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱﺗﻮﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﯾﺮﺍﻥﺷﺪﻩﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻐﻀﯽ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺣﺮﻓﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥﺷﺪﻩ* * *ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﯿﺎ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺍﺷﻨﺎﯼ ﺍﺳﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﻬﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻧﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡﻭ ﺍﻫﻨﮓ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﭼﻨﺎﻥ ﺩﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼﺗﻨﻬﺎﯾﯽﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ
********ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ…………ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺵﻧﺪﺍﺭﺩ……..ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻣﺎﺗﻤﮑﺪﻩ ﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﭼﮑﺎﻭﮎ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ……………ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺑﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ…………ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍﺕ…ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪﺩﻭﺵ ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ………..ﺩﯾﮕﺮﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖ………………ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻏﻢﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﮑﺸﻢ……….ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻭﻟﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﻬﯿﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﺎﺷﻢ……………ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﭘﯿﺸﮑﺶﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯽﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺖ…………….********
ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺷﺖ ﻭﺳﯿﻊ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯿﻬﺎﺕﻣﺘﺮﺳﮏ ﻣﯿﺸﻢ ، ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻢ ﺩﻭﺭ ﻭﺑﺮﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﻪ !...ﯾﮏ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮﺍﻧﻪ ، ﺻﺪ ﺑﯿﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ /ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﮐﺖ ، ﺍﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﺑﻬﺎﻧﻪ . . ....ﺩﻟﻢ ﮐﻮﻩ ﺻﺒﺮ ﺍﺳﺖ ، ﺁﺑﺶ ﻣﮑﻦ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﻣﮑﻦﺑﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ، ﻭﻟﯽ ﻣﺮﺩﺑﺎﺵ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﻣﮑﻦ . . ....ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻦ !ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﭘﻔﯿﻼ ! ﯾﮑﯽﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮ ! ﯾﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ !...ﺍﮔﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮﻧﯽﺍﮔﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺭﻥ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﻻﯾﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ . . ....ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯿﺂﻭﺭﻡ ﺑﯽ ﻫﯿﭻﺑﻬﺎﻧﻪﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﯽﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ . . .
ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽﺑﻠﺒﻠﯽ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽﺭﻧﮓ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯽﻧﯿﺶ ﺯﻧﺒﻮﺭ ﻋﺴﻞ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯽﮐﺎﺭﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﺷﺖﺑﺮﻑ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ ﮐﻮﻩﺭﻭﺩ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﯿﺪﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒﺍﺑﺮ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﻩﭼﺸﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺁﻫﻮ،ﺑﺮﮐﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺎﺏﻭ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﺯﻟﻒﺩﻭ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢﻭﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦﺩﺳﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﺨﺶ ﺑﺮ ﺭﻭﯼﺳﺮﯼﭘﺮﺳﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽﻭﭼﺮﺍﻍ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﯽﻭ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺗﺴﻼﻭ ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﺟﻤﻌﯽﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﮐﻪ ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﯼﺑﻔﺮﻭﺷﯽ ﻣﻬﺮﯼﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﺝ ﮐﻨﯽﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺩﻫﯽﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺍﻧﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮑﻨﯽﻭﺑﭙﯿﭽﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻻﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﮔﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧﯽﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯼ ﺗﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺻﺒﺢﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﻌﺮﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦﺧﻮﺷﯽﻧﻤﮏ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎﺭﻋﺮﺿﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﺎﻻﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﻟﻘﻤﻪ ﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻼﻝﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺯﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺵ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻭ ﺭﮐﻮﻋﯽ ﻭ ﺳﺠﻮﺩﯼ ﺑﺎ ﻧﯿﺖ ﺷﮑﺮﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...
ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ؛ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﺍﮔﻪ ﺣﺘﯽﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ، ﭘﻮﻝ ﻭ ﻧﮋﺍﺩ ﻭﻗﺪﺭﺕ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﻤﺼﺪﺍﯾﯽﻫﺎ، ﭘﻠﯿﺲ ﺿﺪ ﺷﻮﺭﺵ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻤﺐﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻩ، ﻧﻪ ﺑﻤﺐ ﺍﻓﮑﻦ ﻧﻪﺧﻤﭙﺎﺭﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﭘﺎﺷﻮ ﺭﻭﯼﻣﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺰﺍﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺁﺯﺍﺩﻥﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﻤﯽ ﺧﻮﻧﯽ،ﻧﻬﻨﮕﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩﻥﺟﻬﺎﻧﯽ ﺭﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﻭﺑﺎﺭﻭﺕ ﺑﺪﻭﻥ ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺩﮐﺎﻣﻪ ،ﺑﺪﻭﻥﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺭﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ؛ﭘﺮ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭﺑﻮﺳﻪ، ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦﺍﮔﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺟﺮﻣﻪ ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺑﺮﺩﻥ ﺍﺳﻤﺶ، ﮔﻠﻮ ﭘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﻪﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﺯﻧﺪﺍﻥﯾﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻨﮕﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﺪﻥﻣﺸﻤﻮﻝ ﺁﺗﺶ ﺑﺲ ﮐﺴﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﺳﻬﻢﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻪ ﺗﻦ ﻫﺮ ﺩﻭﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﺪﻭﻥﻣﺮﺯ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﻭﻃﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺸﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﺎ *****
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮔﻞ ﻻﺩﻥ .ﺗﻤﻮﻡ ﻋﺎﺷﻘﺎ ﺑﺎﺧﺘﻦﺑﺒﯿﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ .ﭼﻪﺯﻧﺪﻭﻧﯽ ﺑﺮﺍﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ .ﮔﻞ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺧﻮﻧﻪﻻﻻﯾﯽ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻮﻧﻢﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﻪﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻧﺎﺯﺵ ﺩﻝ ﮐﻮﭼﯿﮑﻤﻮﻟﺮﺯﻭﻧﺪﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﭘﺎﮐﺶ ﮔﻼﯼ ﺑﺎﻏﭽﻤﻮﺳﻮﺯﻭﻧﺪﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻮ . ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆﮔﻞ ﺷﺐ ﺑﻮﻫﻨﻮﺯ ﺁﻭﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﺮﺳﻮﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮔﻞ ﻣﺮﯾﻢ .ﮔﻞ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﭘﺮﺩﺭﺩﻡﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮﺑﺮﮔﺮﺩﻡﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻐﺾ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﺼﻪﺑﺴﭙﺎﺭﻡﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺷﺐ ﻏﻢ ﺑﺎﺭﻭﻧﻮﺑﺮﺩﺍﺭﻡﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏﺯﻣﺴﺘﻮﻧﯽﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭼﯽ ﻣﯽﺩﻭﻧﯽﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺳﺮ ﺩﻡ ﮔﻢ .ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮔﻞﮔﻨﺪﻡﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﯼ . ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﺩﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ . ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻧﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ...ﻃﻠﺴﻢ ﺑﻐﻀﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﻩ .ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ .....!ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ، ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﮐﻪﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻡﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﺗﺮﺷﺪﻩ ﭼﺸﻤﺎﻡﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮐﻤﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ، ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﻭﻥﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﯾﺪﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺳﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﻣﯿﺪﯾﺪﺍﮔﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﻓﺘﻨﺖﺳﺎﺩﻩ ﺍﺱﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺧﺮﺟﺎﺩﻩ ﺍﺱﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﺒﻨﺪﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﺑﺪﻭﻧﯽ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ، ﻫﻤﯿﻨﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﯾﻦﺩﻧﯿﺎﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ
