English
YaldA92 guestbook (188) Sign guestbook
به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه اي، بند نشد
لب
تو
ميوه ي ممنـوع ولي لبهـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
که
تو
رفتي و دلم ثانيه اي، بند نشد
لب
تو
ميوه ي ممنـوع ولي لبهـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
) ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘﺎ ﻳﻜﺪﻡ ﺯ ﮔﺮﺩ ﭘﻴﻜﺮﻣﻦ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﺍﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺗﺒﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩﻱ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﻃﭙﻴﺪﻩ،ﺁﻩ،ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻭﻫﻮﺱ ﺩﺍﺭﺵ ﻳﺎ ﭘﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻳﺶ ﻛﻦﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺁﮔﻬﻲ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺧﻄﺎﻱﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻗﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﻲ ﺑﺮﺭﻭﺡ ﻣﻦ،ﺻﻔﺎﻱ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺮﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﺰ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﺑﻴﺰﺍﺭﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﻲ ﺍﻣﻴﺪﺟﺴﻢ ﺩﮔﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥﺷﻮﻕ ﺑﺴﻮﻱ ﻏﻴﺮ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺭﺍ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﺭﻣﻴﺪﻥ ﺭﺍﻋﺸﻘﻲ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﻮ ﻳﺎﺭﻱ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺑﻴﻨﻢ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﻱ ﺳﺮﺷﺖ ﺗﻮ ﻳﻜﺸﺐ ﺯﻟﻮﺡ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺰﺩﺍﻱ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﻘﺶﻓﺮﻳﺒﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭﻋﺸﻖ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﺘﺢ ﺭﻗﻴﺒﺶ ﺭﺍ ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﺖ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍﺑﻨﻤﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﻕ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻧﻔﺲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﭼﻴﺰﻱﻋﺎﺻﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻐﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﺁﺭﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪﺳﻴﻞ ﺳﺮﺷﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻱ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺎﺭﺩﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘا
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ؟ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﻚ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ،ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘَﻢ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻣﺪ،ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻛﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﻚ ﭘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺯ ﻛﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ ﻣﻦ ﻭ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"
ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﻭﻣﻦ ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﻧﺎﻻﻧﻢ ﻭﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ!!! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ!!! ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﻭﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!!! ﮐﻪﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!!!
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺵﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺭﺍﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻮ ﺩﻟﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﺩﻟﭙﯿﭽﮏ ﺑﺎﺵﺑﺮ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻮﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﺵﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺯ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﻧﺎﻟﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰﮔﻞ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﺯ ﻟﺠﻪ ﯼ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯿﺖ ﺭﻧﺠﯿﺪﻡﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ
ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ**************************
گریز
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
*پرﻭﺍﻧﻪ* ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﭘﺮﻭﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻜﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ،ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ،ﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺮﻭﺍ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ،ﻛﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﺭﺍ ﯾﻜﺪﻡ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺎﻡ ﺗﺎﺭﺕ ﺁﺧﺮ ﺳﺤﺮ ﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﻣﺰﺍﺭﺕ ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﺪﺑﺸﮑﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻮﯾﯽ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻡﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯﺧﻮﯾﺶﺗﻮ ﻗﺎﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﻋﺒﻮﺭﻡﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﻟﻢﮐﺰ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻡ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﻧﻮﺭ
. ﻋﯿﺪ ﺁﻣﺪﻭﺧﻨﺪﻩﺑﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﺷﺪ/ﺑﺎ ﺳﺎﺯ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩﻭﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﻫﻨﮓ/ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ،ﺭﻭﺯﭼﯿﺪﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩ. . . . .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ،ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻤﻮﻡﻣﯿﺸﻪ. . . . . .ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯼ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﮐﺘﺎﻥ. . .ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻮ ﻋﯿﺪ/ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﺮﻭﺍ. . .ﻋﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ،ﺑﯿﺎ/ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﺪﯾﻢ ﺯﺑﯿﮕﺎﻧﻪ،ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ/ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ. . .
داغ تو دارد این دلم
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺖ ﺍﺯﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺴﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥﻗﻔﺲ ﺳﺮﺩ ﺍﻃﺎﻗﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﯿﭙﺮﺩ ﻣﺮﻍﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻭﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽﻫﺎﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻫﺎﯼﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻫﺴﺖ ﺩﻝﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ............. ﮔﺎﻩ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻢ .... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﯾﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺶ ﺩﺍﺭﯼﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺒﺨﺸﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﻌﺮﯼﺯﯾﺒﺎ ﺳﻄﺮ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺷﮑﻮﻫﯽﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﻧﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﯾﺎ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪﺭﺍ ﻣﯿﺒﺨﺸﯽ
ﻋﻠﻲ ﺍﻱ ﻫﻤﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﻓﮑﻨﺪﻱ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻫﻤﺎ ﺭﺍ****ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺭﺥ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﻦﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ****ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﻓﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪﻱ ﺑﻘﺎ ﺭﺍ****ﻣﮕﺮ ﺍﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺭﻱ ﺍﺭﻧﻪ ﺩﻭﺯﺥﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭ ﻗﻬﺮ ﺳﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﺭﺍ****ﺑﺮﻭ ﺍﻱ ﮔﺪﺍﻱ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﻋﻠﻴﺰﻥﮐﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﮐﺮﻡ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ****ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦﭼﻮ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﮐﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍ****ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﺁﺭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺠﺎﺋﺐﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﮐﺮﺑﻼ ﺭﺍ****ﭼﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪﺩ ﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺍﻥﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ****ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺸﺮ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶﮔﻔﺖﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺷﻪ ﻣﻠﮏ ﻻﻓﺘﻲ ﺭﺍ****ﺑﺪﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻥ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺴﻴﻢﺭﺣﻤﺖﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺭﺍ****ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﻳﺖﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ****ﭼﻮ ﺗﻮﻳﻲ ﻗﻀﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﻩ ﺁﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ****ﭼﻪ ﺯﻧﻢ ﭼﻮﻧﺎﻱ ﻫﺮﺩﻡ ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﺷﻮﻕ ﺍﻭ ﺩﻡﮐﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻏﻴﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍ ﺭﺍ****»ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺴﻴﻢﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲﺑﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ«****ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴﺖﺷﻬﺮﻳﺎﺭﺍ--------------
* * * * * * * * *
تنگ غروب و ساحلِ شور و نوا ي شب قدر
شكسته كشتي دلم، به ناله هاي شب قدر
بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي شب قدر* خورشيد چراغکي ز رخساره علي ست، مه نقطه کوچکي ز پرگار علي ست- هرکس که فرستد به محمد(ص) صلوات، همسايه ديوار به ديوار علي ست.
تاراج دل به تيغ دو ابروي دلبر است، مستي قلب عاشقم از جام کوثر است.
بر سر در بهشت خدا حک شده چنين،بختش بلند هر که گرفتارحيدر است
تنگ غروب و ساحلِ شور و نوا ي شب قدر
شكسته كشتي دلم، به ناله هاي شب قدر
بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي شب قدر* خورشيد چراغکي ز رخساره علي ست، مه نقطه کوچکي ز پرگار علي ست- هرکس که فرستد به محمد(ص) صلوات، همسايه ديوار به ديوار علي ست.
تاراج دل به تيغ دو ابروي دلبر است، مستي قلب عاشقم از جام کوثر است.
بر سر در بهشت خدا حک شده چنين،بختش بلند هر که گرفتارحيدر است
ﺁﺩﻡ ﻫـﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨـﺪﺯﻧـﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪﻣﯽ ﻣﯿـﺮﻧـﺪ ﻭ ﻣﯽﺭﻭﻧـﺪ ...ﺍﻣـﺎ ﻓـﺎﺟﻌـﻪ ﯼﺯﻧـﺪﮔﯽ ِ ﺗــﻮﺁﻥ ﻫـﻨﮕـﺎﻡ ﺁﻏـﺎﺯﻣﯽ ﺷـﻮﺩﮐـﻪﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﺩﺍﻣــﺎ ﻧـﻤﯽﻣﯿـﺮﺩ! ﻣـﯽﻣـــﺎﻧــﺪﻭ ﻧﺒـﻮﺩﻧـﺶ ﺩﺭ ﺑـﻮﺩﻥﺗـﻮﭼﻨـﺎﻥ ﺗـﻪ ﻧـﺸﯿـﻦ ﻣﯽﺷـﻮﺩﮐـﻪ ﺗـــﻮ ﻣﯽ ﻣﯿـﺮﯼﺩﺭﺣﺎﻟـﯽ ﮐـﻪ ﺯﻧــﺪﻩ ﺍﯼ ...* * ** * * * * *
